قاليبافى

بعد از فوت مرحوم شيخ محمد امام)امامى) از مرحوم شيخ على اكبر بحرينى سومين پسر مرحوم شيخ حسن كه در زمان حيات برادران در شهر يزد به تحصيل اشتغال داشت و در همانجا ازدواج كرده بود، براى امامت مسجد جامع به زارچ دعوت كردند. وى دعوت را اجابت نمود و در زارچ مقيم شد. چون خانواده ايشان به قاليبافى آشنايى داشت اولين دستگاه قاليبافى را با نقشه و طرح يزدى در زارچ ايجاد كردند ليكن بواسطه اشتغال اهالى به نساجى از اهل محل كسى استقبال نكرد. اوايل سال 9231 ش در اثر جريانات سياسى ناشى از ملى شدن نفت بازار شعر بافى دستباف كساد شد بطوريكه دست‌آورد آن بدون ارزش افزوده به قيمت نخ اوليه‌اش كه اكثر نسيه كارى هم بود بفروش نمي‌رفت. در بين دهه 30 و 40 هرچند كمى بهتر شد ليكن نون و كُمى هم به قناعت مي‌گذشت و اين شعر قديمى كه‌ (هر كه تندش بافت نون شب نداشت هركه كندش بافت مرد از گشنگى) را در اذهان تداعى مي‌كرد.

اين پيشامدها گروهى را به فكر مهاجرت انداخت ليكن چون شهر يزد هم شغل عمده نساجى بود و دچار بحران و زمان تحول دستگاههاى دستى به ماشينى كه با كمك اصل چهار آمريكايى كارخانه بافندگى نيمه ماشينى بكار افتاده بود و نساجى بسمت ماشينى شدن پيش مي‌رفت. اين موقع مهاجرت تعدادى به شهر دارالايمان قم و بيشتر به دارالخلافه تهران منتهى مي‌شد، در اين بين مرحوم حسين خان.1 كه جوانى متدين و مذهبى بود و در اذان گفتن هم سابقه داشت به شهر قم مهاجرت و خادم مسجدى در كوچه حاجى زينل شد. فرزندانش ابتدا به شاگردى با بافتن قالى ابريشمى آشنا و مهارتى حاصل كردند كه يكى از آنها به دعوت عموها مدتى در زارچ دار قالى بربار و به تعليم ديگران پرداخت تا اينكه بعضى از آنان خود توانستند بربار كردن دار قالى و سرپرستى بافندگان را بعهده بگيرند. كم‌كم بافتن قالى ابريشمى ظاهراً به سبك قم در زارچ متداول گرديد. در عرض بافتن قالى ابريشمى قالى بافى از نخ پشم‌ (خامه) از نخ كرك و گاهى كرك و ابريشم‌ (گل ابريشم) نيز بافته مي‌شود كه گروهى به آن مشغولند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: